مهاجرانی ضمن اظهار تاسف و پشیمانی از اینکه خود و دوستانش "در برابر کشتار جوانان در سال ۱۳۶۷ ساکت ماندند"، خاطرنشان کرده است که "گمان می کردیم شرایط جنگ و تهدید خارجی می تواند مجوزی برای چنان جوان کشی باشد، که در تاریخ ما کمتر نظیری برای آن می توان یافت."
سرانجام پس از بیست سال و اندی یکی از سردمداران گذشته جمهوری اسلامی به کشتار زندانیان سیاسی در ۱۳۶۷ اعتراف و از سکوت خویش اظهار پشیمانی نمود. جالب است در همین جا از ایشان سؤال کنیم که چند سال دیگر ایشان و دوستانشان نیاز دارند که از کشتارها، شکنجه ها و اقرارگیریهای سالهای ۱۳۵۷-۱۳۶۷ انتقاد کرده و از سکوت خویش در آن موارد نیز اظهار ندامت کنند.
پستها
ما ایرانیها چقدر ذلیل شده ایم که همین آقایون الان شدن رهبران جنبش!!! به قول معروف مرگی به ما دادند که الان به تب راضی شده ایم.
پاسخحذفحالا اینها که خوبه. ما کارمون به جایی رسیده که امید مردممون میشه یه گهی مث رفسنجانی. توی تاریخ ماشاید فقط زمان اشغال عربها اینقدر خوار شدیم.
پاسخحذف